Με τεράστια έκπληξη και φαινομενική απορία, άκουσαν οι κυβερνήσεις της Δύσης και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, τα ΜΜΕ, τις τελευταίες ανακοινώσεις Τραμπ, του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ, για την Γροιλανδία, τον Παναμά, τον Καναδά και το Μεξικό.
Μουδιασμένα υποδέχτηκαν και τις δημόσιες παρεμβάσεις του Έλον Μασκ, στενού συνεργάτη του τραμπ, προς τον Τριντώ, για την ένωση του Καναδά με τις ΗΠΑ, αλλά και αυτές που αφορούν τις εκλογές στην Γερμανία, στην Αυστρία, επίσης και την δημόσια πρόσκληση προς τον Βασιλιά Κάρολο της Αγγλίας, να απολύσει τον πρωθυπουργό Στάρμερ, λόγω εμπλοκής του σε παραδικαστικό σκάνδαλο δικαστικής άφεσης πακιστανών που βίαζαν ανήλικα λευκά κορίτσια, όταν ήταν γενικός εισαγγελέας.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Μήπως Ο Τραμπ είναι ένας τρελός κι υπερφίαλος που λέει ό,τι του κατέβει, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάζουν, ή μια χαρά γνωστικός είναι κι απλώς μας αποκαλύπτει αφτιασίδωτη την πραγματικότητα, που ήδη γνωρίζουμε (όσοι παρατηρούμε προσεκτικά και θέλουμε να γνωρίζουμε);
Κατ’αρχάς το σχέδιο για ενοποίηση του Καναδά και του Μεξικού με τις ΗΠΑ, δεν είναι καινούριο.
Έχει τεθεί σε εφαρμογή τουλάχιστον 30 χρόνια πριν, όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, από δημόσιες δηλώσεις και πράξεις, επί προεδρίας των ΗΠΑ, πατέρα Τζωρτζ Μπους, δηλαδή από το 1990, τότε που μας ενημέρωσαν ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων ήδη ισχύει.
Η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής, North American Free Trade Agreement, NAFTA, μεταξύ ΗΠΑ-Μεξικού-Καναδά, το 1994, στην οποία αναφέρθηκε ο Τραμπ, λέγοντας ότι οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν τον Καναδά, με 200 δις τον χρόνο,
ήταν ο πρόλογος μίας τότε ευκταίας πολιτικής ένωσης, όπως ακριβώς είχε συμβεί με την ΕΕ.Η NAFTA αφορούσε την οικονομική ενοποίηση των κρατών, σχετικά με το εμπόριο χωρίς δασμούς και γραφειοκρατία, την πνευματική ιδιοκτησία, τις ευρεσιτεχνίες, τις εμπορικές επωνυμίες, αλλά και κοινή πολιτική για το περιβάλλον, την ρύπανση και την εργατική νομοθεσία.
Ξεκίνησε δηλαδή μία βαθιά κοινωνική και οικονομική ευθυγράμμιση και ενοποίηση των κρατών, στους τομείς αυτούς.
Αλλά και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας και απονομής δικαιοσύνης, υπήρχε ανέκαθεν μία ευθυγράμμιση, κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ.
Εξάλλου, το δόγμα Μονρό, ήδη από το 1823 κι εντεύθεν, έβαζε όλη την αμερικανική ήπειρο κάτω από την πολιτική και στρατιωτική προστασία των ΗΠΑ.
Άρα η παραίτηση Τριντώ, και οι αποκαλύψεις Τραμπ για πρόθεση των ΗΠΑ, για πολιτική ένωση Καναδά, Μεξικού και ΗΠΑ, δεν έφεραν κάτι καινούριο στην πολιτική.
Στην πραγματικότητα χωρίς περιστροφές ο Τραμπ, και ο Μασκ, (απαντώντας στον τριντώ να μην ασχολείται με το τι θα αποφασίσουν οι Καναδοί για την πολιτική ένωση με τις ΗΠΑ), έφεραν στο προσκήνιο, αυτό που ήδη ίσχυε.
Ότι Καναδάς δεν υπάρχει ως ανεξάρτητο κράτος, αλλά ως επαρχία των ΗΠΑ, ότι οι πρωθυπουργοί του είναι μαριονέτες των ΗΠΑ, από ετών, και απλώς ήρθε η ώρα της επισημοποίησης της αλήθειας με την αποκάλυψή της.
Τα ίδια ισχύουν και παρακάτω: η Γερμανία, πράγματι δεν απελευθερώθηκε ποτέ από τον Β ΠΠ.
Σε άρθρο μου το 2022 με τίτλο «Ποια Γερμανία»;, έγραφα ότι «Το 1949 οι ΗΠΑ (τυπικά με Βρετανία και Γαλλία) ίδρυσαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία) ενώ 6 μήνες μετά η Σοβιετική Ένωση ίδρυσε την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία).
Το Δυτικό Βερολίνο έγινε στρατιωτικό-διπλωματικό «νησί» των ΗΠΑ. Στην Δυτική Γερμανία επιβλήθηκε ο Θεμελιώδης Νόμος της Βόννης που προβλεπόταν να έχει προσωρινό χαρακτήρα.
Η επανένωση της Γερμανίας θα σήμαινε αυτοδίκαιη λήξη ισχύος του (άρθρο 146). Η Γερμανία επανενώθηκε το 1990, όμως ο προσωρινός Θεμελιώδης Νόμος παρέμεινε. Κατέστη ο υπέρτατος νόμος της ενωμένης Γερμανίας….
Καινοφανές κι αδιανόητο για κράτος που ενώνεται και ανακτά την ανεξαρτησία του, να κρατά τον κατοχικό νόμο που του επέβαλε ο κατακτητής του…»,
επισημαίνοντας επίσης ότι ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στις 18 Νοεμβρίου 2011 στο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Συνέδριο είχε πει τα εξής αποκαλυπτικά:
«Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε παραλογισμό κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα.
Κι εμείς στη Γερμανία από τις 8 Μαΐου του 1945 ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΑ. Αυτό ήταν ήδη σαφές στον Βασικό Νόμο που υπάρχει στην Εισηγητική Έκθεση του 1949».
Τέλος, ο πρώην αρχηγός των γερμανικών στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών Γκερντ-Χέλμουτ Κομόσσα στο βιβλίο του «Ο γερμανικός χάρτης» (Αυστρία 7/2007) περιγράφει ότι «η Γερμανία διαδραμάτιζε τον ταπεινωτικό ρόλο ενός υποτελούς των κρατών (ορολογία του Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι)».
Στην κατοχή του είχε περιέλθει εκ της θέσεώς του απόρρητο έγγραφο που του αποκάλυψε ότι:
«Στις 21 Μαΐου 1949, υπογράφηκε μυστική συμφωνία για να περιορίσει την κρατική κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έως το 2099.
Η Μυστική Κρατική Συνθήκη προέβλεπε ότι:
1. Ο κάθε καινούριος καγκελάριος έχει υποχρέωση να υπογράψει µε τις ΗΠΑ μία απόρρητη συμφωνία υποταγής του (την Καντσλεράκτε).
2. Οι ΗΠΑ θα ελέγχουν ολοκληρωτικά όλα τα γερμανικά ΜΜΕ, έντυπα, εκδόσεις, τηλεφωνικές επικοινωνίες, θέατρο, κινηματογράφο, μουσική, εκπαιδευτικά προγράµµατα μέχρι το 2099!
3. Όλα τα αποθέματα χρυσού θα φυλάσσονται στις ΗΠΑ, από την FED!».
Άρα προς τι η έκπληξη των δυτικών κυβερνήσεων μαριονεττών και των ΜΜΕ εργαλείων τους, για όσα αποκάλυψε ο Τραμπ και ο Μασκ;
Απλώς όσα μέχρι τώρα γίνονταν κρυφά, τώρα γίνονται μπροστά μας.
Η Καντσλεράκτε υποτέλειας του γερμανού καγκελαρίου στις ΗΠΑ, υπογράφεται ενώπιόν μας, κι όταν αυτός δεν κάνει στο πραγματικό αφεντικό, απολύεται πάλι ενώπιόν μας. Φωναχτά.
Τα ίδια με την Γροιλανδία. Ο Τραμπ πρότεινε να αγοράσει την Γροιλανδία, που ανήκει στην Δανία.
Δεν θα αναλύσω τους προφανείς οικονομικούς (εμπόριο μετά το προοδευτικό λιώσιμο των πάγων με την Κίνα να έχει ήδη την πρωτοκαθεδρία, μέσω Ρωσίας),
και στρατηγικούς σκοπούς (στρατός των ΗΠΑ στα σύνορα με την Ρωσία που έχει συμμαχήσει με την Κίνα) για τους οποίους ο πρόεδρος Τραμπ, εξέφρασε δημόσια την επιθυμία του για το κράτος του, για το οποίο θέλει εναγωνίως, να διατηρήσει και να αυξήσει την ισχύ του.
Κι αντί, η ηγεσία της Δανίας, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση, να αντιδράσουν λέγοντας όπως θα περίμενε κανείς, ότι δεν είναι προς πώληση η Γροιλανδία, και ότι η Δανία δεν συζητά ανοησίες, (όπως θα συνέβαινε μετά βεβαιότητας, αν η Δανία ήταν ένα ανεξάρτητο κι εθνικά κυρίαρχο κράτος, και ο βασιλιάς της με την κυβέρνηση, συνιστούσαν πραγματική ηγεσία), συνέβη το ακριβώς αντίθετο.
Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση προχώρησαν την
σκέψη του Τραμπ ακόμα παρακάτω, προσφέροντας την Γροιλανδία ως δώρο στις ΗΠΑ, εξηγώντας ότι οι κάτοικοι της Γροιλανδίας θα αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν θέλουν να προστεθούν ως 51η ή 52η πολιτεία (μετά τον Καναδά, ποιος ξέρει) στην αστερόεσσα!
Ή και προτίθενται για μία στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, που θα εμπεριέχει παράδοση της κυριαρχίας της Γροιλανδίας, χωρίς να μεταβληθεί τυπικά η κυριαρχία…
Πιο ηχηρή παραδοχή ότι η Δανία είναι κράτος δοχείο δεν υπάρχει!
Τα ίδια συμβαίνουν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη.
Θυμίζω την προχθεσινή δήλωση του τούρκου υπεξ Φιντάν, σε απόλυτη περιφρόνηση της πυρηνικής στρατιωτικής δύναμης, Γαλλίας, ότι η Τουρκία δεν συζητά για την Συρία, με κράτη που κρύβονται και αποτελούν παρακολούθημα των ΗΠΑ, αλλά μόνο με τις ΗΠΑ.
Αλλά και την πρόσκληση Μασκ στον βασιλιά Κάρολο να απολύσει τον πρωθυπουργό Στάρμερ, αναγνωρίζοντας στον συγκεκριμένο βασιλιά, μία κάπως περιορισμένη πραγματική ηγεσία.
Ακολούθησε η ανακοίνωση του διάσημου τικτόκερ Άντριου Τέιτ, ότι θα είναι υποψήφιος για πρωθυπουργός στην Μ. Βρετανία, με πρόθεση αποκατάστασης του δυτικού πολιτισμού, όπως λέει.
Τέλος, για την διώρυγα του Παναμά, και την προφανή στρατηγική και οικονομική της σημασία, καθώς εξ αυτής, διεξαγάγεται όλο το εμπόριο Δύσης – Ανατολής, μέχρι να μπει στο παιχνίδι και η Γροιλανδία, στην οποία διώρυγα του Παναμά, το πάνω χέρι έχει η Κίνα, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι.
Όμως χρήσιμο είναι να θυμηθούμε, ότι την διώρυγα του Παναμά κατασκεύασαν οι ΗΠΑ το 1914, για να διευκολύνονται στο εμπόριό τους ανεξαρτητοποιώντας τον Καναδά από την Κολομβία που στεκόταν εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Η διώρυγα ανήκε στις ΗΠΑ μέχρι το 1979, σύμφωνα με την σύμβαση.
Τελικά στο κράτος του Παναμά επιστράφηκε το 2000, μετά από επανειλημμένα διαβήματα και εξεγέρσεις στον Παναμά, κατά των αμερικανών. Ανέτρεψαν τον Νοριέγκα, επειδή τόλμησε να ζητήσει στον πρόεδρο Ρήγκαν την επιστροφή της ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης της διώρυγας, στον Παναμά.
Στο ίδιο μήκος κύματος συμπλέει, η απάντηση του Τραμπ σε ερώτηση δημοσιογράφων, αν προτίθεται να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία για την προσάρτηση της διώρυγας του Παναμά, ή της Γροιλανδίας, ότι «δεν μπορεί να το εγγυηθεί για καμία από τις δύο περιπτώσεις».
Η απάντηση αυτή από έναν πρόεδρο που έχει δηλώσει και στην πρώτη του θητεία αποδείξει ότι δεν επιθυμεί πολέμους, σηματοδοτεί την απόλυτη αναγκαιότητα
απόκτησης ή απόλυτου ελέγχου από τις ΗΠΑ, των δύο κομβικών σημείων διαμετακόμισης εμπορίου, προκειμένου να έχει πιθανότητες ο Τραμπ, «να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη ξανά», όπως υπόσχεται το σύνθημά του.
Καθώς είναι πλέον πραγματικότητα και κοινή συνείδηση ότι η Κίνα έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ, σε όλα τα μεγέθη εκτός από την στρατιωτική ισχύ.
Οι τελευταίες αποκαλύψεις Τραμπ, τράβηξαν την κουρτίνα της εικονικής πραγματικότητας στην οποία ζούσαν οι δυτικοί πολίτες, που κατ’επιλογήν τους, ήθελαν να πιστεύουν τις κυβερνήσεις τους και τα προπαγανδιστικά εργαλεία τους, τα ΜΜΕ.
Τώρα όλοι πλέον γνωρίζουμε. Ότι οι ηγεσίες μας δεν είναι πραγματικές και δεν ενεργούν προς όφελός μας, αλλά προς όφελος αυτών που τους διορίζουν και οι οποίοι με την ήπια ισχύ τους, μας τους επιβάλλουν, παριστάνοντας ότι εμείς τους διαλέξαμε και τους ψηφίσαμε…
Eirini Maroupa
*Δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου