Οί Αυτοκρατορίες δέν βασίζονται πάντα στήν δύναμη τών όπλων,καί τής βίαιης καταστολής. Υπάρχουν και Αυτοκρατορίες πού διδάσκουν πολιτισμό καί γίνονται μεγάλες καί αθάνατες γιατί είναι αποδεκτές παγκοσμίως από όλους λόγω αυτής τής κληρονομιάς πού αφήνουν πίσω τους στόν πολιτισμό. Αυτή είναι ή "μοίρα" τών "απογόνων"της καί ή βαριά κληρονομιά πού φέρουν στίς πλάτες τους. 
Οί γεννημένοι από τήν ίδια "αρχαία αυτή μήτρα" τής Αυτοκρατορίας δέν τούς δίνει μόνο δικαιώματα αλλά καί υποχρεώσεις πού είναι "αναγκασμένοι νά γνωρίζουν,νά τηρούν,αλλά καί νά πολεμούν μέ άδειες φαρέτρες,όταν ό χειμώνας επικρατήσει επάνω στόν πολιτισμό πού έχουν τήν υποχρέωση νά στηρίξουν, ακόμα καί από τό τελευταίο προπύργιο τους.
Από όσους δρόμους τής ζωής καί νά πέρασαν,καί από όσα σταυροδρόμια συναντήσουν στήν πορεία τους αυτή,πάντα θά είναι στόν σωστό Αρχαίο τους τόπο πού γέννησε τήν Αυτοκρατορία τους,καί εκεί θά είναι δυνατές οί μνήμες, καί οί ανεξήτιλες υποσχέσεις τών δικών τους ανθρώπων γιά επιστροφή τής μεγάλης τους Αυτοκρατορίας. Εκεί ακόμα θά μπορούν νά μεταλαμπαδέψουν αυτήν τήν ΥΠΟΣΧΕΣΗ, στίς επόμενες γενιές γιά νά μήν ξεχαστεί ποτέ.
Εκεί θά αναζητούν τόν νέο Αυτοκράτορα-Αρχηγό , πού θά μπεί μπροστά νά οδηγήσει ξανά στό ξημέρωμα καί στό ξύπνημα όλου αυτού τού μεγαλείου πού κουβαλάνε μέσα τους.
Εκεί θά ξαναγενηθεί τό όνειρο πού ίσως νά λείπει,ή νά έχει κρυφτει μέσα στό σκοτάδι αλλά υπάρχει,καί περιμένει τήν στιγμή πού θά γίνει τό δοξάρι, γιά νά ανοίξει τόν δρόμο.
Πολλοί από τούς "κληρονόμους" θά χάσουν τόν δρόμο πρός άλλες πορείες,θά είναι ζαλισμένοι καί ξεχασμένοι, σέ νέου τύπου αυτοκρατορίες ξένες πρός τόν δικό τους κόσμο,αλλά τό "κάλεσμα" τών υπολοίπων νά γυρίσουν ξανά σέ ότι είναι γεννημένοι νά επιτελέσουν,θά τούς ξυπνήσει καί θά "ενωθούν" ξανά γιά τόν ίδιο σκοπό πού είναι ή επεναφορά τού Φωτός καί ή εξαφάνιση τού σκοταδιού πού τόσον καιρό επικρατούσε.
Τότε θά καταλάβουν οί "ζαλισμένοι" πώς πεθαίνει κάτι μόνο εάν τό ξεχάσουμε,καί παραδώσουμε τά κλειδιά στό "κρύο παγωμένο σκοτάδι"
Τότε θά δούν πώς τίποτε δέν έχει πεθάνει,καί πώς ή Αυτοκρατορία τής γνώσης τού πολιτισμού,καί τής πνευματικής ανάτασης πάντα είναι ζωντανή,αρκεί νά βρεθεί αυτό τό μαχαίρι πού τούς χώρισε στά δύο.
Ο στιχουργός Φίλιππος Γράψας ,μέσα από αυτούς τούς στίχους,έστειλε πρίν από χρόνια τό μήνυμα αφύπνησης καί ενότητας στούς "κληρονόμους"' τής Αυτοκρατορίας, τούς `Ελληνες
Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης
Σ' αναζητώ,
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ,
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι
Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε
δώσαν στο Κρείο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα
Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ
Ελα μιά νύχτα τήν υπόσχεση νά πάρεις πρίν...."ξεχαστεί"
Τήν ημέρα κατά τήν οποία οί ορδές τού Βυζαντινού Θεοδοσίου κατέστρεψαν τούς Δελφούς,εδόθη ό τελευταίος χρησμός από τήν Πυθία Νικάνδρα.:
"Θά έρθει ή στιγμή, πού ό Φοίβος ( Απόλλων εννοεί τό Φώς)΄θά επιστρέψει καί τότε θά είναι γιά Πάντα"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου